Północną cześć Puszczy Niepołomickiej stanowi kompleks liściasty o lasowych typach siedliskowych. Część ta podzielona jest na trzy odrębne uroczyska. Największe z nich, Grobla, liczy sobie około 1 500 hektarów, a pozostałe to Grobelczyk oraz Koło. Południowa część to kompleks o wielu siedliskach borowych. Zajmuje on powierzchnię mniej więcej 9,5 tysiąca hektarów.
Obszar Puszczy charakteryzuje się niewielkimi, łagodnymi wzgórzami, powstałymi podczas ostatniego zlodowacenia, a także szerokimi dolinami rzecznymi. Pozostałościami po zlodowaceniu południowopolskim są ostańce morenowe: Wężowa Góra (212 m n.p.m.) w Niepołomicach - na której w latach 1910-1915 powstał Kopiec Grunwaldzki - oraz Kobyla Głowa (212 m n.p.m.), leżąca w Puszczy Niepołomickiej, w odległości około 4km na północ od Kłaja. Tu i ówdzie można natknąć się na małe, wąskie wąwozy oraz mokradła, których nie brak w Puszczy. Dominują tu gleby bielicowe i napływowe. Na niektórych obszarach występują również gleby torfowe, w przeszłości pozyskiwane oraz wykorzystywane w rolnictwie i ogrodnictwie.
Puszcza Niepołomicka poprzecinana jest licznymi rowami melioracyjnymi, wykopanymi w XX w. Obecnie pozostało bardzo niewiele potoków w pełni naturalnych. Większość z nich nie posiada nazw - wyjątkami są: Rudno (znajdujący się w pobliżu dawnego ośrodka "Krakowiana"), Lane Bagno (na polanie Błoto), Maślanka (w północno-wschodniej części lasu) oraz Traczówka (w Poszynie). Jedyną rzeką w tym regionie (oczywiście poza Wisłą i Rabą) jest Drwinka.
Komentarze: